Μίλερ, Άλεξ

(Alex Muller, Βασιλεία 1927 –). Ελβετός φυσικός. Σπούδασε στη σχολή μαθηματικών και φυσικής του Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Ζυρίχης, στην οποία είχε καθηγητή τον νομπελίστα Βόλφγκανγκ Πάουλι. Μετά τις σπουδές του εργάστηκε για ένα χρόνο στο τμήμα βιομηχανικών ερευνών του Ινστιτούτου και συνέχισε για διδακτορικό τίτλο με μια διατριβή στον παραμαγνητικό συντονισμό (EPR), κατορθώνοντας να ανακαλύψει και να αναγνωρίσει γραμμές πρόσμιξης EPR σε Fe3+. Αφού ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή, ξεκίνησε να εργάζεται στο Ινστιτούτο Μπατέλ Μεμόριαλ της Γενεύης, ως προϊστάμενος της ομάδας παραμαγνητικού συντονισμού, ερευνώντας κυρίως τις καταστροφές από ακτινοβολία στον γραφίτη και σε αλκαλομεταλλικούς γραφίτες. Το 1970 ονομάστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης. Επί δεκαπέντε έτη η έρευνά του επικεντρώθηκε στο SrTiO3 και σε σχετικές ενώσεις περοβσκιτών. Το ερευνητικό έργο του συμπεριλάμβανε τις φωτοχρωμικές ιδιότητες και τον χημικό δεσμό ποικίλων ιόντων μετάλλων με προσμίξεις σε φάση μετάβασης, σιδηροηλεκτρικές ιδιότητες και, αργότερα, κρίσιμα και πολλαπλά κρίσιμα φαινόμενα στην φάση δομικής μετάβασης. Το 1987 μοιράστηκε με τον Γκεόργκ Μπέντνορτζ το βραβείο Νόμπελ φυσικής, για τη σημαντική συνεισφορά τους στην ανακάλυψη της υπεραγωγιμότητας στα κεραμικά υλικά.